Triatlon, Ten Boer, 1 september 2018

Lees verslagje van Edward (en Peter KOMT NOG>>>Verberg verslag... >>>

De jacht

Zes LB-ers naast elkaar in het zwembad. Al is er meer sprake van door elkaar dan naast elkaar. De banen zijn nogal smal. Terwijl we druk bezig zijn met overleggen hoe we dit gaan doen, klinkt opeens het startschot. Shit zwemmen. Kan me een beetje voorstellen hoe het er bij een triatlon in open water aan toe gaat. Chaos. Overal ledematen. Ik begin weer dapper met de borstcrawl. Maar ontspannen zwemmen in deze chaos, is er niet bij en al snel ben ik buiten adem en wissel ik de borstcrawl af met enkele baantjes schoolslag.

Harmen is te ver weg om goed in de gaten te houden maar gaat als een dolfijn. Petra en Vanessa zwemmen ongeveer hetzelfde tempo en lappen mij al na een baantje of 20. Peter zie ik zo nu en dan rustig zijn baantje trekken. Ik knal bij het keren nog even frontaal op Carla. Ondanks de chaos vind ik het allemaal best wel leuk.

Als ik er 40 baantjes op heb zitten ben ik toch al anderhalve minuut sneller dan vorig jaar. Maar de meeste tijd zal ik winnen bij de transitie nu ik een trisuit heb. De fietsen van Vanessa en Petra zijn al weg en Harmen heeft er vast al een rondje opzitten op zijn “elektrische” tijdritfiets. Peter is nog lekker aan het zwemmen. Carla is naast mij bezig haar fietsschoenen aan te trekken. Ik moet nog wel even oefenen hoe ik het snelst mijn voeten een beetje droog en steentjes vrij maak. In ieder geval is het niet handig om naast je handdoek te gaan staan. Schoenen aan, helm op en wegwezen.

Als ik het dorp verlaat, kom ik erachter dat ik toch weer vergeten ben het lapknopje van mijn horloge in te drukken. Teveel dingen om aan te denken. Ik haal Carla al snel in en begin aan mijn missie van vandaag: de jacht op Petra. Elke keer als ik voor me een paardenstaart in een zwarte trisuit zie, hoop ik dat ze het is. Maar als ik voorbij fiets blijkt het haar telkens niet te zijn. Vanessa haal ik bij het begin van de tweede ronde al in. Vorig jaar pas in de derde ronde. Maar waar is Petra? Ondertussen voelt het allemaal wat oncomfortabel omdat ik al vanaf het zwemmen ontzettend moet piesen. Toch maar proberen in te houden. Die verkeersregelaars in Lellens komen me bekend voor. Ze kennen mijn naam. In de tweede ronde zie ik het pas goed: Jan en Evelyn.

Helaas in de vierde ronde nog steeds geen Petra. Dan moet het toch echt bij het lopen gebeuren. Doordat ik nu een trisuit heb sta ik, als ik mijn renschoenen aanheb, er een beetje verloren bij. Heb ik alles? Kan ik echt al gaan rennen? Je loopt dan wel voor lul in zo’n pakje maar het is verdomd makkelijk. Verbeterpuntje voor de volgende keer: renschoenen klaarleggen zonder een knoop in de veters.

Ik begin te rennen en het voelt alsof ik zeebenen heb. Ik hoop dat ik overeind blijf. Gewoon rustig blijven rennen. Korte pasjes en hopen dat het loopgevoel terugkomt. Ik probeer me te motiveren door aan volgende week te denken. In Winschoten zal ik me een stuk beroerder voelen dan nu en zal ik ook door moeten. Na een paar kilometer begint het weer ergens op te lijken. Het helpt ook dat ik alleen maar mensen inhaal. Elke keer richt ik me op wat lopers voor me en ren er ontspannen naartoe. Weer denk ik Petra te zien maar er zijn nogal wat dames met paardenstaarten. Dan tegen het einde van de eerste 5 km zie ik haar toch echt. Ik roep zachtjes haar naam en al snel heeft ze het door. Dit keer gaat ze me niet verslaan. Ik kriebel nog even op haar schouder voordat ik haar voorbij ga.

Of het komt doordat ik haar ingehaald heb weet ik niet, maar het rennen gaat steeds beter. Als ik mijn best doe kan ik de 10 km nog onder de 40 minuten lopen. Als ik de bocht indraai naar de finish zie ik Harmen al staan. Die heeft zeker al gedoucht. Ook zie ik Peter die aan zijn laatste 5 km begint. In 2:23:oo finish ik. Een acht minuten sneller dan vorig jaar. Wat een trisuit al niet kan doen.

Volgend jaar hopen we op meer LB-ers aan de start. In ieder geval Erik, die dit jaar “vergeten” was zich op tijd in te schrijven.

gr,

Edward