Oliebollenloop, Gorredijk, 4EM en 10km, 31 december 2016

Lees verslagje van Edward >>Verberg verslag... >>>

Tien kilometer zo snel mogelijk hardlopen. Wanneer heb ik dat voor het laatst gedaan? Was dat ook hier in Gorredijk vier jaar geleden? Ik heb nog wel wat tien kilometer wedstrijdjes gelopen samen met Vanessa. Maar deze laatste dag van het jaar wil ik toch eens testen of ik het nog een beetje kan. Een 38-er zou mooi zijn.

Erik en Harmen, zij wél in korte broek, zijn mijn medestrijders en ons plan is simpel: Eerste kilometers tegen de wind in tussen de 3:50 en 3:55 om daarna met de wind mee wat te versnellen. Al snel lopen we alleen, met op een paar honderd meter voor ons een grote groep. Ik loop naar de groep toe en Erik en Harmen volgen. Even bijkomen achterin de groep. Ik loop moeiteloos maar al snel zie ik waarom. Het tempo is tot boven de 4:00 teruggevallen. Ik ga buitenom en probeer de groep iets sneller te laten lopen. Al snel ontstaat er een gat en ik kijk zoekend achterom. Waar zijn Erik en Harmen? Ze hangen comfortabel achterin de groep. Ik laat me weer afzakken en herinner ze aan onze afspraak. We zouden toch onder de 4:00 weggaan? Als ik Erik overtuigd heb moet Harmen ook wel mee.

We laten de groep achter ons en stampen door. Na een onverhard stuk eindelijk met de wind mee. Ik probeer mijn techniek onder controle te houden, door niet al te scheef te gaan lopen. Ik ren geconcentreerd en zie dat Erik een klein gaatje laat vallen. Harmen zie ik niet meer. Veel publiek is er niet. Er is meer belangstelling voor de carbid schietende dorpsbewoners dan voor ons. Wel is er onderweg een muur van geluidsboxen opgesteld die je even sneller laat lopen. Ik sluit bij een klein groepje aan en probeer wat op adem te komen. Al snel sluit Erik aan. Ondertussen loop ik te hoesten en te hijgen. Er is een beetje water in mijn luchtpijp gekomen en ik begin nu toch wel echt moe te worden. Ik maak wat oergeluiden à la Olijve, in de hoop ergens wat kracht te vinden voor de laatste kilometers.

Met hangen en wurgen blijf ik Erik volgen. Dit is waarom ik tien kilometers niet zo leuk vind. Mijn hartslag zit boven mijn omslagpunt en alles in mijn lijf wil stoppen. "Eindsprint?" staat er op het laatste kilometerbord. "Stelletje grapjassen die Friezen" denk ik. Erik zet nog aan maar ik zit allang in overlevingsmodus. Ben zal niet blij zijn als hij ziet hoe slecht ik nu loop. "Blijven vallen, cadans hoog houden". Ik doe er alles aan maar wat ik ook doe, het lichaam heeft er geen zin meer in. Wat ben ik blij als ik de finish ben gepasseerd en mag stoppen.

De laatste drie kilometer voelde behoorlijk kut, maar ik heb meteen een goed voornemen voor volgend jaar: meer 10 kilometers lopen.

Groet,
Edward