Lees het verslagje van Edward verder...verberg
Het wordt vandaag lekker warm, ruim 33 graden. De start is geheel contactloos. Er ligt een mat ergens aan het begin van de trail. Vanaf 09:00 mag er gestart worden. Een vaste starttijd is er niet. Ik probeer vroeg te starten ivm de warmte. Rond half tien besluit ik maar eens over de mat te gaan en begin te rennen. Na een km of 2 zet ik mijn zonnebril af en realiseer me opeens dat ik vergeten ben mijn lenzen in te doen. Dat wordt oppassen op de trails. Vooral in de bossen kan ik de grond maar moeilijk lezen.
De vorige keer dat ik hier liep was het één en al regen. Rennen was nauwelijks mogelijk omdat het blubberig en glad was. Nu is het droog en is het prachtig rennen. Niet eenvoudig, en zonder lenzen een nog grotere uitdaging. De klimmetjes zijn behoorlijk. Ik herinner me van de vorige keer nog een afdaling waar ik in de blubber, op mijn kont, van boom naar boom gleed. Nu is de afdaling goed te doen. Beetje zigzaggend stort ik me naar beneden. Ook langs de rivier rennen is prachtig. Soms loop je aan de oever en soms langs een pad hoog boven de rivier. De paden zijn niet makkelijk en het blijft uitkijken. Vanuit de rivier klinken zwembadachtige geluiden. De kano- en waterfietsenverhuur doet het hier goed. Zo nu en dan loop je na een beklimming, vol in de zon, over de kam van een heuvel. De natuur is in deze tijd weelderig. Prachtige bloemen flankeren de paadjes.
Opeens gebeurt het. Ik val hard. Ik probeer mijn val te breken maar kom met mijn kaak hard op mijn stokken terecht. Ik rol van het pad de afgrond in. De weelderige begroeiing breekt mijn val. Ik kijk om me heen en zie dat ik midden in de bramen lig. Als ik me beweeg zak ik verder naar beneden. Ik grijp wat takken boven me vast en trek me langzaam weer het pad op. Dat was grappig denk ik terwijl ik op het pad lig. Toch mijn lenzen in moeten doen. Mijn kaak bloed. Hier en daar wat krassen en schaafwonden. Alles is smerig. En hier en daar zitten er wat prikkedingetjes in mijn lijf. Ik heb gelukkig nog wat schoon water in één van mijn flesjes. Omdat er slechts 1 verzorgingsplaats is bij 31 km, had ik wel een beetje extra water meegenomen. Maar dat gaat nu op aan het schoonmaken van mijn handen en de wond. In de bergen heb ik altijd een EHBO-setje bij me, maar dit keer heb ik helemaal niets. Hopen dat het bloed snel stolt. Ik voel verder niet echt pijn dus ik begin weer te rennen. Nog nog maar 25 km te gaan.
Maar na 10 km gaat het niet meer. Mijn hoofd bonkt en mijn knieën en linker scheenbeen beginnen, nu de adrenaline van de val verdwenen is, toch wel te protesteren. Misschien wat meer beschadigd dan ik in eerste instantie dacht bij de val. Of het is gewoon de warmte? Ik wandel de laatste 5 km naar de verzorgingspost op 31 km. Daar was ik mijn wonden zo schoon mogelijk en besluit om de laatste 10 km niet meer af te leggen.
Chris, veel succes volgende week. Het is een prachtig parkoers als het droog is. Have fun!
Groet,
Edward
